Όπως έχω ξαναπεί, παρακολουθώ τις εξελίξεις στο Κυπριακό γιατί θα ήθελα να προλάβω μια Κύπρο ελεύθερη, ενωμένη, δυνατή, με ίσα δικαιώματα για όλους τους πολίτες της. Οπότε σήμερα θα σας διηγηθώ μια παλιά ιστορία μου όσο πιο συνοπτικά μπορώ.
Το 2013 γνώρισα τον πολύ καλό μου φίλο Αντέμ και γρήγορα γίναμε κολλητοί. Ο Αντέμ γεννήθηκε και ζει στο βόρειο τμήμα του νησιού αλλά έχει ρίζες και στο νότιο. Ασχολείται με την φωτογραφία και ανήκει σε ένα φωτογραφικό όμιλο της Λευκωσίας όπου πήγαινα και εγώ κάποια απογεύματα που κάνανε διάφορα σεμινάρια φωτογραφίας και έτσι γνώρισα πολλά από τα μέλη του ομίλου και γίναμε φίλοι. Λόγω άγνοιας και ίσως και αφέλειας μου, νόμισα ότι όλοι ήταν Τ/κύπριοι. Δεν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να με κάνει να σκεφτώ διαφορετικά. Οι περισσότεροι δεν μιλάνε και καλά αγγλικά οπόταν η επικοινωνία περιοριζόταν στα βασικά, τι κάνεις κ.λ.π. Εχτός από τα σεμινάρια κάνανε και φωτογραφικές εκδρομές σε όλο το νησί και ταξίδεψα και εγώ μαζί τους.
Κάποια στιγμή ξεκίνησα να καταλαβαίνω ότι κάποιοι από αυτούς ήταν Τούρκοι που προφανώς είχαν παντρευτεί με κάποιον/α Τ/κύπριο/α και ζούσαν στο νησί. Κάτι αντίστοιχο που συναντώ και στο υπόλοιπο νησί όταν Ε/κύπριοι παντρεύονται κάποια/ον από άλλη χώρα. Μια φορά που είχαμε πάει για φαγητό, κάθισε δίπλα μου μια κοπέλα που είχα συμπαθήσει από την πρώτη στιγμή και μιλούσε αρκετά καλά τα αγγλικά και ξεκινήσαμε την κουβέντα. Βρήκα και εγώ την ευκαιρία για να ρωτήσω διάφορα. Κάποια στιγμή με ρωτάει πως νοιώθω για τους έποικους και αν θα ήθελα να φύγουν από το νησί. Πριν 35-40 χρόνια η απάντηση μου θα ήταν σίγουρα πως ναι θα ήθελα να επιστρέψουν από εκεί που ήρθαν. Τότε όμως που μιλούσαμε και είχαν περάσει πάνω από 40 χρόνια, η απάντηση μου ήταν ότι μου είναι αδύνατο να θέλω να ξεσπιτώσω κάποιον μετά από 40 χρόνια που ζει κάπου, που ένας 40χρόνος το μόνο σπίτι που ξέρει είναι η Κύπρος. Σαν να εκδικούμαι κάποιον που δεν έφταιξε σε κάτι για τα λάθη άλλων. Δεν θα ξεχάσω το χαμόγελο της, που με κοίταξε και μου είπε. "Είμαι ένα παιδί εποίκων, χωρίς ταυτότητα, που έχω ζήσει μόνο εδώ και με πονάει να ακούω ότι οι Ε/Κύπριοι θέλουν να μας διώξουν. Χαίρομαι που άκουσα αυτά τα λόγια από εσένα".
Αυτό με φέρνει στο σήμερά και το παρακάτω κείμενο που είδα στο Facebook και αφού πήρα την άδεια το αναπαράγω εδώ. Η συγγραφέας Πινάρ Μπαρούτ είναι παιδί εποίκων. Ο μεταφραστής Χουλούσι Κιλίμ είναι Τ/κύπριος που μιλάει άψογα τα ελληνικά.
 |
| Η Κύπρος από ψηλά |
της Πινάρ Μπαρούτ, Η Ελεύθερη Εφημερίδα (Özgür Gazete)
Μετάφραση: Χουλουσί Κιλίμ
Η έννοια της ειρήνης έχει διαβρωθεί περισσότερο από ποτέ.
Αυτή η περίοδος έχει μολυνθεί με μια χειραγώγηση εμποτισμένη με μια σάλτσα ακραίου εθνικισμού όπως ποτέ άλλοτε.
Τόσο πολύ, σαν να έχει «η θέληση» φυλή, γλώσσα, εθνικότητα ή χρώμα, φτάσαμε στο σημείο όπου άρχισαν να ζητούν λογαριασμό για την θέληση μας για ειρήνη.
Για παράδειγμα, πώς θα μπορούσαν όσοι "μη Κύπριοι", κατά την έκφραση τους, να θέλουν ειρήνη και είναι υπέρ μιας ομοσπονδιακής λύσης στην Κύπρο;
Γράφω αυτό το άρθρο ως ένας από αυτούς που αντιμετωπίζουν αυτήν την κατάσταση πιο συχνά από όλους.
Θέσουν ερωτήσεις και σε μένα όπως «Δεν ήρθε η μητέρα και ο πατέρας σου από την Τουρκία; Γιατί θες ειρήνη; "
Πιο συγκεκριμένα, αυτά δεν είναι ερωτήματα, θέλουν από άλλους να δώσουν λογαριασμό, κρίνοντας και ταπεινωτικά με τον δικό τους τρόπο.
Λέει λοιπόν: Τι σε νοιάζει η ειρήνη εδώ;
Λέει λοιπόν: Είσαι έξω!
Λέει ότι δεν θέλει ειρήνη,
Και, ακολούθως με τον ίδιο τρόπο, παλεύει μαζί μου κρατώντας εμένα έξω, έτσι να μην θέλω ειρήνη ούτε εγώ.
Στη συνέχεια έρχεται, φυσικά, το ακόλουθο… ακόμα και στο Σχέδιο Ανάν επιτράπηκαν 50 χιλιάδες άτομα με τουρκικής καταγωγής να μείνουν στο νησί. Εάν γίνει ειρήνη κάποτε, αυτό θα σημαίνει ότι θα σε στείλουν και εσένα. Πώς μπορείς να υποστηρίζεις αυτό;
Αλλά αυτές οι κουβέντες δεν είναι πάντα τόσο αθώες (!)
Συχνά ακολουθούνται από προσβολές και εξευτελισμούς.
«Είσαι προδότης; Χύσαμε αίμα σε αυτήν τη γη. Αν ενδιαφέρεσαι τόσο πολύ για τους Έλληνες, πήγε να ζεις εκεί. Είμαστε Τούρκοι. Και εσύ ξέχασες το τουρκικότητα
σου και από πού προήλθες. "
Πιστέψτε με, γράφω με ελαφρύτερες εκφράσεις,
Σε γενικές γραμμές, δεν είναι τόσο ευγενικοί (!).
Τώρα ας δούμε γιατί εγώ ή άνθρωποι σαν κι εμένα θέλουμε ειρήνη.
Ίσως είμαστε τρελοί;
Αυτοί δεν μας θέλουν επειδή είμαστε Τουρκικής καταγωγής, και ακόμα γιατί θέλουμε την ειρήνη;
Τι μας νοιάζει λοιπόν;
Πρώτα απ’ όλα, είναι απαραίτητο να πούμε ότι η «ειρήνη» δεν είναι μονοπώλιο κανενός, και ούτε είναι μια περιορισμένη έννοια που ανήκει μόνο στη γεωγραφία στην οποία ζουν, και άνθρωποι σαν κι εμένα έτσι αντιληφθούμε την έννοια, την ειρήνη.
Κάθε άτομο που έχει υιοθετήσει τη «χειρότερη ειρήνη είναι καλύτερα από τον πιο δίκαιο πόλεμο», επιθυμεί ειρήνη όχι μόνο στη δική του γεωγραφία, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Έτσι, άνθρωποι που λένε αυτά τα πράγματα, για παράδειγμα, επιθυμούν μια διαρκή ειρήνη μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης και επιθυμούν οι άνθρωποι να μην πεθαίνουν, αν και με εθνικιστικά συναισθήματα και μια μεροληπτικές στάσεις.
Επιπλέον, χωρίς να είναι Ισραηλινός ή Παλαιστίνιος.
Ακόμα και όταν δεν μπορούν να δείχνουν τη θέση του Ισραήλ ή της Παλαιστίνης πάνω στον χάρτη.
Τώρα, ποιος είμαι ή ποιοι είμαστε, ας έλθουμε σε αυτό.
Το λέω στο δικό μου ιδιωτικό, ειλικρινά δεν ήρθα από πουθενά,
Πάντα ήμουν εδώ.
Επειδή δεν είμαι άτομο που εγκαταστάθηκε στην Κύπρο με τη δική του επιλογή στην ενηλικίωση.
Είμαι ένα άτομο που ήρθε στο νησί σε πολύ μικρή ηλικία και μεγάλωσε εδώ.
Πήγα και είδα την Τουρκία σε ηλικία 25 ετών.
Φυσικά, μεγαλώνεις ως ντόπιος όπου μεγάλωσες ως παιδί,
Στη συνέχεια αρχίζουν να σε διδάσκουν "Δεν είσαι από εδώ!"
Ω πώς; Από που είμαι;
Τότε όλοι σου λένε από πού είσαι όπως το θέλει καθένας.
Φυσικά, δεν έχει σημασία τι νιώθεις εσύ.
Εν ολίγοις, δεν θα πάρω ακόμα πολύ καιρό.
Εγώ μεγάλωσα σε αυτήν τη γη
ως ένα άτομο με ελεύθερη σκέψη
Ο πατέρας μου ήταν αριστερός.
Έμαθα για τον Αχμέτ Καγιά από αυτόν,
Επίσης έμαθα να σηκώνω την αριστερή μου γροθιά.
Ακολούθως, διάβασα, ερεύνησα, άκουσα ...
Έχω ενσωματώσει όσα έχω μάθει με τη συνείδησή μου.
Έτσι οι σκέψεις μου ήρθαν στο φως ...
Αυτές οι σκέψεις οι οποίες μου φώναξαν «Ειρήνη», τόσο εδώ όσο και σε όλο τον κόσμο.
Εάν υπάρχει ειρήνη, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα μου δώσει ταυτότητα.
Ας μην μου δώσει.
Είναι αυτό το δελτίο ταυτότητας το οποίο θα με κάνει Κύπριο;
Είναι το διαβατήριο το οποίο θα σπάσει τις αλυσίδες μου;
Μια ειρήνη που θα έρθει σε μια τεράστια γεωγραφία,
Αντί να απολαύσω αυτά τα γαλήνια εδάφη
Αντί να πίνω το raki και ζιβανία συνοδευόμενη από τούρκο-ελληνικές μελωδίες
Θα τη μειώσω την ειρήνη σε ένα θέμα δικού μου δελτίου ταυτότητας;
Επιπλέον, μεγάλωσα σε ένα ελληνόφωνο σπίτι.
Θα προσπαθήσω να μιλήσω, να γελάσουμε λίγο ε;
Η οικογένειά μου έζησε με Πόντους Έλληνες στη Μαύρη Θάλασσα για αιώνες.
Και το χωριό τους έχει ακόμα το ελληνικό του όνομα
Και, σήμερα, μεταξύ τους δεν μιλούν Τουρκικά ούτε καν!
Έτσι ήταν και το σπίτι μας …
Κάθε γλώσσα ήταν δική μας ...
Το λέω λοιπόν,
Η ειρήνη δεν είναι προσωπική σου σωτηρία ή συμφέρον, φίλε μου,
Η ειρήνη είναι στην καρδιά σου
Και από εκεί εξαπλώνεται παντού ...
Για αυτές τις όμορφες μέρες που θα αναπνέουμε τη μυρωδιά της ειρήνης ...
04 Μαΐου 2021
Πινάρ Μπαρούτ, Η Ελεύθερη Εφημερίδα (Özgür Gazete)
